SSD's zijn erg populair geworden sinds ze werden geïntroduceerd als een zeer solide (vergeef de woordspeling) manier om je bestanden op te slaan. Ze zijn meer schokbestendig, verzenden bestanden sneller (meestal), en ze zijn niet buitengewoon duur in vergelijking met harde schijven met draaiende schotels die op elk moment kunnen crashen wanneer de magnetische koppen die hun gegevens opnemen zoveel raak ze aan. Dit leidde tot een revolutie in computerhardware en maakte veldwerkers die grote hoeveelheden gegevens moesten meenemen door ruw terrein veel gelukkiger. Hartelijk gefeliciteerd. Je leven is gemakkelijker. Maar de strijd is nog niet afgelopen. Er is een limiet aan wat SSD's kunnen doen en we moeten die grenzen zo ver duwen dat we iets onherkenbaars creëren.

Voer racebaangeheugen in . Belangrijke sites zoals Engadget hebben op 5 september 2014 gemeld dat IBM onderzoek heeft gestart naar een commercieel levensvatbaar opslagapparaat dat, in de woorden van de publicatie: "de harde schijf zou vermoorden die IBM heeft uitgevonden". Maar is dit echt de reddende genade - de heilige graal van opslag - waar we allemaal naar op zoek waren? Past de hype bij de realiteit? We staan ​​op het punt om erachter te komen terwijl we diep in de werking van de technologie duiken!

De claim

Stuart Parkin, een collega bij IBM die het project leidt om dit monsterlijke opslagmedium te maken, heeft een aantal claims gemaakt die mijn interesse hebben bereikt, vooral een waarin hij zei dat racetrackgeheugen wel honderd keer meer geheugen kan opslaan dan flash-geheugen kan in een bepaalde hoeveelheid ruimte. Naast het feit dat het een leviatuur van opslagcapaciteit wordt, zou een racetrackgeheugenapparaat veel sneller, zelfs een miljoen keer sneller, kunnen presteren dan harde schijven.

Maar misschien is een van de meest opmerkelijke beweringen dat dit opslagmedium bijna net zo goedkoop, zo niet goedkoper is dan wat we momenteel gebruiken op onze computers. Als dit waar is, zullen de markten voor computeropslag een belangrijke paradigmaverschuiving ondergaan, zoals die nog niet zijn waargenomen, aangezien de IBM 350-harde schijf voor het eerst verscheen in 1956.

Hoe racetrack-drives zouden werken

Vergeef me als ik dit soms overdrijf. Ik weet dat dit misschien niet voldoet aan de grote wetenschappelijke geeks onder onze lezers, maar het is bedoeld als een verklaring die iedereen kan begrijpen.

De reden waarom deze drives 'racetrack'-schijven worden genoemd, is omdat ze zijn samengesteld uit minuscule magneten die langs iets zitten dat op een circuit lijkt. De aandrijving werkt door spin-coherente elektronen (elektronen waarvan de spins in dezelfde richting "wijzen") over de baan te laten lopen om de richting waarin deze magneten zijn uitgelijnd te beïnvloeden. De uitlijning van de magneet (net zoals bij een harde schijf) bepaalt of de waarde van een bit opgeslagen informatie een nul of een is. Elektrische stromen worden ook over draden geschoten om de magneten rond te schuiven voor lees- / schrijftoegang over hun respectievelijke sporen.

Als je nog steeds in de war bent, kun je deze video bekijken om een ​​beeld te krijgen van hoe het werkt:

Analyse van de claims

Theoretisch zouden we kunnen staan ​​aan de rand van een nieuwe soort opslag die alles doet wat we ooit hadden willen doen. In de toekomst zouden we drives kunnen hebben met 100 TB aan gegevens binnen een normale 3, 5-inch bay. We kunnen echter niet beweren dat dit gemakkelijk zal zijn. Er is een reden waarom niemand aankondigt dat racetrack-geheugen bijna een minimaal haalbaar product is.

Wat betreft proof-of-concept is het Almaden Research Center van IBM erin geslaagd om het vermogen van racetrack-geheugen om als concept te werken te demonstreren. Dit is echter niets vergeleken met de stappen die IBM zou moeten doorlopen om goed aan te tonen dat deze technologie levensvatbaar is voor de consument. We weten nog steeds niet of de technologie zo betaalbaar is als de ontwikkelaars beweren.

We komen ook het probleem van de snelheid tegen. In de vroege stadia van ontwikkeling was het geheugen van racecircuits eigenlijk vrij traag. Het bewoog net zo traag als een harde schijf, waardoor tragere pulsen de kleine magneten in hun noodzakelijke paden moesten duwen.

Een universiteit ontdekte later dat er onvolkomenheden waren in de kristallen die zich in de schijven bevonden. Deze kleine onvolkomenheden duwden de magnetische elementen uit hun eigen pad. We weten niet precies wat IBM heeft gedaan om dit te omzeilen, maar Guido Meyer van de Universiteit van Hamburg (zie vorige link) heeft verklaard dat een verandering in materiaal, of de vorm van het medium zelf, het probleem zou kunnen oplossen.

Kortom, we hebben geen overtuigend bewijs dat racetrack-drives in de nabije toekomst een realiteit zijn, of dat ze beter zouden zijn dan wat we momenteel in termen van snelheid hebben. Dit wil niet zeggen dat de beweringen onjuist zijn. Er is gewoon geen werkende testrit op dit moment, dus we hebben echt geen manier om de werkelijke efficiëntie te verifiëren waarmee racetrackdrives zouden werken. Wat de duurzaamheid betreft, is er echter weinig twijfel dat ze aanzienlijk duurzamer zijn dan SSD's.

Wat is uw nemen?

Laten we horen wat je te zeggen hebt over circuitritten. Is dit gewoon een ander idee dat in de backwaters van falen zal vallen, of gaat IBM in de goede richting?